Historia browarnictwa na tych terenach sięga średniowiecza. Piwo warzono zarówno w klasztorach, jak i poszczególnych miastach, a zgodnie z prawem chełmińskim do sporządzania złocistego trunku uprawniony był każdy właściciel posesji w mieście zakonnym. Również na podzamczach krzyżackich zamków warzono piwo dla rycerzy zakonnych i dla załogi. W średniowieczu piwo było podstawowym napojem, konsumowanym przez wszystkich, na co wpływ miała m. in. fatalna jakość wody pitnej. Z biegiem czasu warzenie piwa stało się rzemiosłem, co doprowadziło do powstania wyspecjalizowanych cechów, m. in. browarników, piwowarów i słodowników. Warzelnictwo słodu było szlachetnym zajęciem, a piwowarzy i pokrewni im rzemieślnicy byli zamożni i zaliczali się do miejskiego patrycjatu (zgodnie ze statutem elbląskiego cechu browarników z 1428 r. należeć mogli do niego jedynie kupcy i członkowie rady miasta). Okres szczytowego rozwoju browarnictwa w Prusach Królewskich i Książęcych przypada na XVI i XVII w., po czym liczba browarów na tych terenach systematycznie zmniejszała się do ok. 1815 r. Dopiero w epoce industrializacji powstało wiele nowych i nowoczesnych browarów, przede wszystkim w dużych miastach jak Gdańsk, Elbląg czy Królewiec, ale też w tych mniejszych jak Tczew, Malbork, Kwidzyn czy Gniew.
